Baktım olmuyor. Yetişemiyorum. İki güne bir kitap okur oldum. Alıyorum bitiyor. Odam kitaplarla doldu taşıyor. Kitaplarımı çok seviyorum o ayrı konu. Her birini özenle saklıyorum. Arada elime alıyorum bir bakıyorum. Geziniyorum sayfalarında, aldığım notları tekrar okuyorum sonra tekrar yerine koyuyorum.
Bir yandan da kazandığımın çoğunu kitaplara yatırır oldum. Dayanamam çok istediğim kitapları alırım yine. Ama arada kütüphanelerden yararlanmaktan fayda var diye düşündüm ve  söyle bol romanlı bir kütüphane buldum tabiki. Gerçekten inanılmaz bir roman koloksiyonu var.
Antalya da yaşadığımı daha önce söylemiştim. Benim şehrimin gözde kütüphanesi 2012 yılından bu yana Doğan Hızlan Kütüphanesi. Doğan Hızlan ismini almasının sebebi ise Kütüphanenin Doğan Hızlan önderliğinde kurulmuş olması.Kendisi de çok fazla kitap bağışlamış. Üstelik bir çok yayınevi de kendisinin sayesinde bağışta bulunmuşlar. Antalya Büyük Şehir Belediyesine bağlı olduğunu da söylemeliyim. Atatürk Kültür Parkı içerisinde çok tatlı tek katlı bir bina. Yeşilliklerin için de çok büyük bir parkın için de bir kütüphane düşünün..
Üstelik özel bir alan oluştumuşlar. Kütüphaneden her an gibi bir kitap alıp oluşturdukları bahçenin için de çimlerin üzerine uzanıp kitabınızı okuya biliyorsunuz. Aynı zaman da bahçeye koydukları çalışma masaları ile çalışmalarınızı da gerçekleştirebiliyorsunuz. İçeride de aynı alanlar mevcut tabi. Sanat sergileri için de bol bol alanları var.
Kütüphanelerin sevdiğim diğer bir özelliği ise internet üzerinden raflar da istediğiniz kitabın bulunup bulunmadığını görebiliyor olmanız. Her kütüphane için geçerlimi bilmiyorum tabi. Ben mesela gitmeden önce kitablarımın bir kısmını seçmiştim bile.
Üstelik ilgide güzel. Çalışanlar sizinle ilgileniyor ve not defterleri, ayraçlar, kaliteli poşetlerle birlikte alıyorsunuz kitaplarınızı. En fazla altı kitap alabiliyorum. Otuz gün için de götürmem gerekiyor. İnternet üzerinden bir haftadaha bu süreyi uzatabiliyorum.
Bu gün bu kitapları aldım. Morio Levi ilk defa okuyacağım çok heyecanlıyım.
Diğer yayınlarıma buradan ulaşabilirsiniz. Sevgiler.

Ahmet Ümit, Mario Levi ve İskender Pala'nın programını izleyen var mı? Cumartesi günleri saat 23.15 de NTV 'de bizlerle buluşuyorlar. Kitaplarla dolu bir dekoru var ki bu durum benim çok hoşuma gidiyor. Gürültü yok, sizi rahatsız eden en küçük bir ayrıntı yok programda her şey olabildiğince sade, şık. Uzun zamandır izlediğim en güzel program. Onları dinledikçe huzur bulduğunuzu hissediyorsunuz. Yoksa bir kitap delisi olduğum için mi böyle düşünüyorum. Yada Ahmet Ümit hayranı olduğum için mi. Su anda bile elimde bir Ahmet Ümit kitabı var. İskender Pala kitaplarını da çok seviyorum. Daha ne olsun.

Dünyaca ünlü kitaplardan bahsediyorlar, birbirlerinden güzel hikayelere yer veriyorlar, masallar anlatıyorlar. her bölümde hiç bir zaman tam tanımı olmayan konuları tartışıyorlar, tarihten söz ediyor, yaşanmış hikayelere değiniyorlar.

Sakın yanlış anlamayın kitap tanıtımı yapmıyorlar. Birikimlerini anlatıyorlar bize, bu yolda öğrendikleri bilgileri aktarıyorlar. Küçük alıntılar yapıyorlar. bu alıntıların üzerinden konuşuyorlar. Bence bu programda izlenme kaygısı yok. En çok izlenen program olması gibi bir çaba yok. Kavga yok, tartışma yok, birbirine sesini yükselten insanlar da yok. Kısacası huzur dolu.

Bu programı izlemeye başlamadan önce de hep düşünürdüm. Neredeyse haftanın bir iki günü bir çok kanalda gece showları oluyor bildiğiniz gibi. Bu showlara yeni filmi çıkmış oyuncular, aynı şekilde albümleri çıkmış sanatçılar katılıyor ancak niye kitapları çıkmış birbirinde yetenekli yazarlar da çıkmıyor diye düşünürdüm. Hatta bunu halen soruyorum. Bu konuda bir adım atan bir program göremiyoruz malesef. Önce Söz Vardı'yı izlerken bu açığı kapatıyorum bir şekilde, şimdilik bu da yeterli diyelim o zaman. Benim gibi kitaplarım her şeyim diyorsanız siz de izleyin diyorum. Çok şey öğreneceğinize eminim. Benim bu program sayesin de bir iki sayfalık bir kitap listem oluştu bile. Üstelik hepsi de çok değerli kitaplar. Bilmediğim ne çok şey varmış diye sorgular oldum kendimi. 
İzleyenlerin yorumunu da merak ediyorum. Siz ne düşünüyorsunuz ?

Blogumdaki diğer kitap yorumlarıma buradan ulaşabilirsiniz. Sevgiler..

Bu günlerde arka arkaya Destek yayınlarından çıkan kitapları okur oldum. Son kitap alışverişimin çoğu fark etmeden destek yayınları olmuş. Blogumda ki yorumların çoğu da bu sebeple bu yönde oldu.
Aşk Uykusu ise uzun süredir almak konusunda kararsız kaldığım bir kitaptı. Sonra gerçek bir hikaye olduğunu öğrendim ve öyle almaya karar verdim.

Mehmet Coşkundeniz'in kaleminden 2014 yılından çıkan bu hikaye 296 sayfa olarak Destek yayınları tarafından basılmış.
Mehmet Coşkundeniz'e  Aşkı birde benden dinleyin başlıklı bir mail gelmiş. Oldukça uzun olan bu maili sonuna kadar okuyan yazar. Okuduklarına inanamamış hatta bunu yazan kişinin hayal gücünün çok güçlü olduğunu, kendisi ile dalga geçildiğini bile düşünmüş. Sonra maile cevap vermeye karar vermiş ve bu şekilde bir süre yazışmışlar. Bir iki yazışmadan sonra ise görüşmeye karar vermişler. Mehmet Coşkundeniz bu hikaye karşısında çok şaşırmış hatta duydukları karşısında bu güne kadar ilişkiler hakkında bildiği her şeyi bir kez daha sorgulamak zorunda kalmış. Aşk Doktoru bu şekilde anlatıyor bu kitabın nasıl ortaya çıktığını. Tabi ki kitaptaki isimleri, yerleri ve tarihleri değiştirmiş.

Kocası Serkan'ın kendisini aldattığını düşünen bir kadın. Yonca. Uzun süren bir ilişkiden sonra on yıllık bir evlilik, birbirlerini seven bir çift. Ve sonra ortaya çıkan ikinci bir kadın. Seda.
Yonca şüphelerinden sonra eski neşeli, hareketli, güler yüzlü halinden bambaşka birine dönüşmeye başlayan bir kadın. Kocasını hiç bir şekilde kaybetmeyi göze alamayan, kocası yanın da olduğu taktirde hayatını tamamen onun istekleri üzerine kurabilecek, eşi nasıl biri olmasını istiyorsa o kişiye dönüşebilecek birisi.Kocasının yalanlarını, başkasıyla olan ilişkisini bildiği halde hiç bir şey yokmuş gibi davranmaya çalışan, her seferinde affeden, bir gün ilişkisinin biteceğini bildiği halde, her şeyin düzeleceğine ve kocasının onu eskisi gibi çok seveceğine inanan bir kadın. Üstelik kocasının ihaneti yetmezmiş gibi sırlarını anlattığı en yakın arkadaşı tarafından da ihanete uğruyor. Eşinin uğruna öldürebilir, canına kıyabilir.
Serkan ise bu iki ilişkiyi de bir arada yürütebileceğine inanan. Karısını seven ama diğer kadını da seven her seferinde sözleri verip ama tutamayan bir adam.

Kitap yorumlarını okuduğum da bir çok kişi dayanamayıp ağladığını falan yazmış. Ben de böyle bir durum olmadı. Ama açıkçası içim kararmadı değil. Kendi canını hiç düşünmeden feda edebilecek kadar birini sevmek, bütün hayatını, hayallerini, planlarını bir kişiye bağlayarak yaşamak hemde bunca hataya rağmen, gitmesin diye haklıyken dahi haksız olmayı kabul etmek. Bunlar çok fazla geldi bana, bir o kadar da saçma. Aşk böyle bir şey işte diyemiyorum. Çünkü böyle olmamalı. Gitmesi gereken zaman da gitmeli insan..

Bir önceki kitap yorumum Aşkolsun hakkındaki düşüncelerime buradan ulaşabilirsiniz.

Okumak için çok geç kalmışım diyorum. Daha önce okumalıymışım. Bir çok yerde karşıma çıkmasına rağmen bu güne kadar inatla okumamışım. En sonun da okuyabildim ve çok sevdim.
Genelde bu tarz kitaplardan çok hoşlanmıyorum. Roman olacak bana, kaç sayfa olduğu önemli değil. İçin de biraz da tarih oldu mu. Bir de sevdiğim bir yazardan çıktımı en sevdiğim tür bu işte. Sevebileceğim bir tarz olmadığı için bu güne kadar okumamıştım. Ama su anda iyiki okumuşum diyorum.

''Hani hep bir yanı eksik dediğimiz ilişkiler vardır ya, bazen yaşadığımız, çok zaman da tanıklık ettiğimiz... Aslında orada eksik olan aşkın bizzat kendisidir.''

Gazeteci- yazar ve Destek yayınlarının kurucusu Yelde Cumalıoğlu'nun 2013 yılında çıkan 280 sayfa olarak yayınlanan kitabı.
Yirmi Sekiz bölümden oluşuyor kitap. Aşk, Sevgi, Öfke, İhanet, Güç, Cesaret, Kin, Kıskançlık, İntikam, Başarı, Özgürlük, Nefret, İyilik, Düşler, Hayaller her birine tek tek öyle güzel vurgular yapılmış ki kitapta. Yazarın akıcı anlatımıyla da birleşince sıkılmadan okuyabileceğiniz güzel bir kitap çıkmış ortaya. Yazar inandığımız bütün Klişeleri yıkmış bu eseriyle.

''Sonsuza dek mutlu yaşamanın sırrı her zaman hep bir arada olmak demek değildir. Gözden ırak olalar aslında Tanrı'nın kalpleriniz için kurduğu bir tuzaktır. Sevdiğinize duyduğunuz aşkın sınavını da bu tuzağa düşerek kaybedersiniz..

Bununla da yetinmemiş yazar Dünya klasiklerinden birbirinden güzel hikayelere, masallara,  yer vermiş. Mutlu Prens, Yedi Benlik, Bülbül ve Gül. Bir balkan masalı olan Alma ile Alia'nın aşk masalı.  Benim en sevdiklerimden biri Mutlu Prens oldu.
Dünyaca ünlü romanlardan, öykülerden  alıntılar yapmış. Kumarbaz, Zahir, Bar Kelebeği, Betty Bule. Ayrılığı 51 yıl 9 ay 4 gün sayan bir aşığın hikayesi olan Kolera Günlerinde Aşk, Halil Cibran'ın Yedi Benliği, İsviçreli yazar Peter Bichsel'in Masa Masadır adlı öyküsü, Halik Cibran'ın Deli isimli öyküsü.Hamlet, Othello gibi yine dünyaca ünlü oyunlar.
Unutulmaz filimler, unutulmaz sahneler  Poison Ivy, Leon, Çöl Gezginleri, Kazablanka, Yeni Bir Başlangıç, 
McDonald's markasının, dünya devi haline gelmesinin hikayesini dahi bu kitap da bulabilirsiniz.

''Kaldığımız yerleri ayraçlarla işaretlediğimiz kitaplar gibi anılarımızı da sesler ve kokularla işaretliyoruz nasıl ve neden yaptığımızı hiç bilmeden.''

Her bölümün sonuna Gönülden Sızan başlığı ile küçük notlar koymuş, çok da güzel olmuş. 
Kitap kapağı ve kitap tasarımını çok beğendim. Zaten kapak fotoğrafı hakkındaki hikayeyi de kitabın başında Fotoğrafçı Dilek Keleş anlatmış. Hemen arkasından Editör Özlem Esmergül'ün düşüncelerine yer verilmiş.

''Hayaller, inançla örülür, güvenle dokunur ve vazgeçmeyerek yakına çekilirler!''

Doğduğum büyüdüğüm, her anımı özgürce ve özel yaşadığım bir yer. Her sokağı, her köşesi, her tarafı hatıralarla dolu benim için. Bebekliğim, çocukluğum, gençliğim ve şu anım bu şehirde geçti. Bu sokaklarda koştum, bu sokaklarda eğlendim, arkadaşlarım la en güzel günlerimi burada yaşadım, ailemle gülüp eğlendim yer burası. Tabi ki en kötü günlerimi de bu şehir de yaşadım ben.Gerekirse ağladım, üzüldüm, hayal kırıklıklarımı da bu şehirde yaşadım. En acı günlerimi de. Ama geçti bitti tekrar yeni bir güne merhaba dedim her seferin de. Ağlamayı öğrendiğimiz gibi gülmeyi de öğrendik sonuçta. Ve bu şehir hepsinde katlandı. Bu şehir beni de büyüttü her kez gibi. Ama seviyorum ben bu şehri. Başka bir  yer de nefes alamazmışım gibi geliyor. Denizini, toprağını, havasını özlermişim başka bir yerde yapamazmışım gibi. Tek bir kusuru var bana göre bu şehrin yakıcı sıcağı.O zaman bende diyorum ki napalım onun da kusuru bu olsun.

Yani inanılmaz sıcak bir şehirde yaşıyorum. Yazın çekilmez ama yazın da buradayım. Ben hep buradayım. Kumsalda saatlerce yürüyebiliyorum, müzik dinleyebiliyorum, kitap okuyabilirim. Deniz kokusuyla kitap okumak. Ben belki bu şehirden vazgeçemiyorum. Başka bir yere gidersem yarım kalırım. Beni ben yapan yerdeyim.

Antalya da yaşıyorum. Burada dün Türkiye-İsveç maçı vardı. Antalya'nın bir iki ay önce biten stadın da. Biletler iki ay önceden bitti. Ama dün stat koltukların bir kısmı boştu. İnanılmaz bir denetim olduğu halde boştu. İnsanlar korkuyor çünkü etrafımdaki her kez gidip gitmemek hakkında kararsızdı. Sonuç olarak bazıları gitti bazıları da biletleri olmasına rağmen gitmemeyi seçti. Sokaklar daha boş şimdi, alış veriş merkezleri daha sakin, ama ben şehrimin kalabalığını da seviyordum. İnsanımın gülen yüzünü görebildiğim dar sokaklarını da. Tekrar o günleri görmek istiyorum.

Sizin şehriniz neresi merak ediyorum. Sizi siz yapan yeri. Sadece bu zor günler de anılarınıza yer vererek yüzümüzü güldürebilirsiniz diye düşündüm. Vazgeçmemek için bir çok nedenimiz var evet. Ama sizin nedeniz ne okumak isterim. 

Benim Şehrim

Bu gün sizlere sosyal medyadan yazarlığa geçmiş olan,  twitter ve bloguyla bir çok okuyucuyu etkisi altına almış olan ve okuyucularının ısrarlarına daha fazla dayanamayıp kendi hayat hikayesinden yola çıkarak Yirmi5 adlı kitabını yazmış Selcan Aydın'dan bahsetmek istiyorum.
 Blog yazmaya başlamış ve çok sayıda kitleye ulaşmış bu sayede, sonra metin yazarlığı yapmış, aynı zaman da gelen twitter başarısı. Arkasından ise iki kitabı yayınlanmış. Bir çoğunuzun zaten kim olduğunu bildiğinize eminim.

Kitap 2014 yılında Destek Yayınları tarafından 192 sayfa olarak çıkartılmıştı. Çocukluğundan itibaren bir çok duyguyu tekrar yaşayarak yazmış. Hatta kitabı yazarken depresyon şüphesiyle tedavi olmaya başlamış. Babasının ailesini terk edişi, sonra hayatına giren erkeklerde babasını araması, başarısızlıkları, çelişkileri, çocukluk aşkı, kötü giden ve boşanmayla sonuçlanan evliliği, ve  sonra daha bir çok ilişki.

Hayatındaki her anı sadece yazarak anlatabildiğini söyleyen bir yazar. Yazmak yazarın hayatta yapabildiği en iyi şeymiş. Bunu her fırsatta dile getiriyor. Ben de daha önce yazılarını okuma fırsatı bulmuştum. Bu yüzden ne tarz bir kitap okuyacağımı tahmin edebiliyordum. Ancak kitabın her sayfasında aklımın bir köşesinde acaba otobiyografik roman tarzında bir kitap değilde bir çok karakterin düşüncelerine de yer verilen gerçek bir roman  olsaydı nasıl olurdu diye düşünmedim değil. Böyle düşünmemin sebebi özellikle hayatına giren erkeklerin her birinin farklı karakterleri olmasıydı. Neredeyse hiç birinin benzer özellikleri yoktu masala. Yani kısacası bir çok karakter tarafından anlatılmış güzel bir roman çıkarmış bu hikayeden.

''Çocukken kırıldığın ne varsa, büyüdüğünde cam kırıkları gibi canını yakıyor.''

''Ümüğünü sıkacak kadar sinirlendiğimde, gördüğümde hiç bırakmak istemeyecek kadar büyük sarılırdım Aşk dediğin böyle bir şeydi''

''En dibi görmeden, ışığı görmek mümkün olmuyor. Düşmenin şiddetiyle sekip, yukarıya çıkıyorsun.''

''Şu dünyada iki şey insanı güzel gösteriyor, aşk ve akıl. Aşık olamıyorsan paranı estetiğe değil, kitaplara yatırmalısın.''

''Yeni bir aile. Belki de tek ihtiyacım yeni bir aile kurmaktı. Anneme babama dönüp 'Siz yapamadınız ama bakın ben yaptım' demekti.

Siz bu kitabı okudunuz mu yada Selcan Aydın hakkında ne biliyorsunuz bilmiyorum ama eğer okuduysanız düşüncelerinizi merak ediyorum.

Bir önceki kitap yorumum olan Gönül Meselesi Tuna Kiremitçi yayınıma buradan ulaşabilirsiniz.

Kitap tanıtımları haricinde ilk yazımı yazıyorum. Aslın da yeni fark ettiğim bir durum sonucu yazmaya karar verdim. Bugün yine bloglar arasın da bir tur yaparken, bazı çok çok çok yeni arkadaşlarımın blogların da bir şey fark ettim. Özellikle yeni açılan bloglara destek olmak istiyorum. Bunun için de aslında çok fazla yazıları olmamalarına rağmen onları takip ediyor ve yayınlarının altına yorum yapmaya çalışıyorum. Bunu yapıyorum çünkü blogumu yeni açtığım da bu şekilde bana bir çok arkadaşım yardım etti. Yaklaşık olarak yedi ay önce falan. Ve onlar sayesinde şimdi blogum su anda olduğu yerde. Özellikle kitap yazılarını hiç kaçırmamaya çalışıyorum ve boş zamanım olduğu her an blog turlarımı gerçekleştiriyorum.

Bloguma yapılan her yoruma kısa veya uzun bir cevap vermeye çalışıyorum. Arkadaşlarımın düşüncelerini ve yorumlarını bu sayede önemsediğimi göstermek istiyorum. Yazılan bir yoruma en geç bir iki saat için de cevap veririm mutlaka. Telefonuma yorumlarınız meil olarak geldiği için de bu pek zor olmuyor.

Yine bir süre önce bu mantıkla yeni açılan bazı blogları takibe almışım. Hatta bir çok yayınlarının altına zaman la yorumlar bırakmışım. Bu arkadaşlar yorumlarımı yayımlamışlar ama cevap verme gereği bile duymamışlar. Bir tek bana değil diğer yorumlarda aynı şekilde. Bende takip etmekten çıkarttım tabi.

Yine bu arkadaşlar dan biri ınstagram hesabıma mesaj atmış. Bir süredir yazıyorum ama bloguma kimse gelmiyor, yorum alamıyorum, beni takip edermisiniz demiş. Bende tabiki takip ederim zamanla dahada iyiye gideceğine eminim dedim. Bloguna girip baktığım da sadece iki yayını vardı. Nasıl yani iki yayınla başarılı olmayımı bekliyor diye düşünmedim değil. Ama iyi niyetimle yine yorum bıraktım sonra bir baktım ki buda cevap verme gereği bile duymayan arkadaşlardan.

Bu arkadaşlara sadece sunu söyleyebilirim. İsterseniz dünyanın en iyi yazılarını paylaşın. Bu konuda hiç bir şekilde başarıya ulaşabileceğinizi sanmıyorum. Sizin blogunuza değer verip ziyaret eden insanları siz aynı değerle karşılayamıyorsanız. Sadece başladığınız yerde kalırsınız. O bloglarla bir şekilde iletişime geçmelisiniz bunu az yada çok yapamıyorsanız asla yazılarınızın bir değeri olmaz.

Bir çok blog arkadaşımın da bu şekilde düşündüğüne eminim. Bir blogun başarılı olmasın da bunun gibi bir çok kriter vardır ancak bana göre bu en önemlilerinden birisi. Biraz sinirlenerek yazdığım bir yazı bunun için üzgünüm ama insan verdiği değeri görmek istiyor.

Tuna Kiremitçi'nin 2012 yılında Kırmızı Kedi yayınlarından 204 sayfa olarak çıkan kitabı Gönül Meselesi. Öncelikle söylemeliyim ki bu kitap benim Tuna Kiremitçi kitaplarından okuduğum ilk kitabı.
Aslında Gönül Meselesi yıllar önce yazdığı ilk romanı olan Git Kendini Çok Sevdirmeden'in devamıymış. Tabi ben bunu okuduktan sonra öğrendim. Kitabı okuyup bitirdim ancak bu hikayenin bir de öncesi olduğunu fark etmedim bile.

Ali ve Arda'nın çocukları Emrah bir süre önce ölür. Bunun üzerine Arda bunalıma girer ve kocasını bırakarak Eskişehir'e ailesinin evine gider.
Ali ise önce  içmeye başlar, hatta ölmeyi dahi düşünür, ancak bir süre sonra kendisini dine verir. Önce alkolü bırakır, sonra namaz kılmaya başlar, çıktığı bu yol Aliyi Gönül adındaki genç bir kıza götürür. İkisi de birbirine aşık olur. Gönül türbanlı bir kızdır.

Arda ise bir yıl sonra İstanbul'a geri dönmeye karar verir. Kocasıyla tekrardan başlamak, yeniden mutlu bir aile kurmak istemektedir. Yanında ise çocukluk aşkı Ertuğrul'un sekiz yasında ki kızı Dünya'da vardır. Ertuğrul bir süreliğine kızını Arda'ya emanet etmiştir.
Arda geri döndüğün de kocasının bambaşka bir adama dönüştüğünü anlar. İçkiyi bırakması, namaza başlaması ve düşüncelerindeki değişiklikler gibi. Bu durumdan şüphelenir ve şüphelerinin sonucu Ardayı Gönül'e götürür. Arda Gönül'ü tanımak ister, ona bir arkadaş gibi yaklaşır. Amacı Gönül'ün eksik yanlarını bulmak ve kocasını tekrar geri almaktır.

Bu sürede Dünyayı da ölen çocuğunun yerine fark etmese de koymaya başlamıştır.
Gönül ise modern bir kadındır aslında. Özgüveni yüksek, cesur bir kadın. Arda ile Gönül aslında aynı şehirlerde yaşayan ancak birbirlerinin dünyalarına olabildiğince uzak olduklarını düşünmektedirler. Aslında böyle olmadığını birbirleriyle zaman geçirerek anlarlar.Bura da olan türban tartışması gibi gözükse de kitapta inançlarla ilgili bir tartışma yoktur. Sadece toplumumuzdaki su anda da devam eden bölünmüşlük durumuna vurgu yapılmak istenmiş.

Kitabın sonuyla ilgili ise sunu söyleyebilirim ki bütün karakterler mutlu olabileceği seçimler yapıyor. Yani umut veren bir son.

Kapak tasarımı ile ilgili ise açıkçası ben çok beğenmedim. Daha iyi bir tasarımı hak eden bir hikaye gibi geldi. Kesinlikle okuyun diyebileceğim bir kitap değil ama anlatımını ve akıcılığını sevdim.

Bir önceki yayınım olan Kırmızı Saçlı Kadın- Orhan Pamuk hakkındaki düşüncelerime buradan ulaşabilirsiniz.

Orhan Pamuk'un en son çıkardığı kitabı ve bu aralar çok sık gördüğüm kitabı Kırmızı Saçlı Kadın. Kısa bir süre önce YKY tarafından 204 sayfa olarak  çıktı. Biliyorum ki Orhan Pamuk'un seveni de çok sevmeyeni de. Onun kitaplarını bitmek bilmeyen sıkıcı, yorucu olarak tanımlayan bir kesim var. Orhan Pamuk kitapları bir iki saat de okuyup bitirebileceğiniz kitaplar değil evet. Yorucu bir tarafı olduğunu da kabul ediyorum ama sıkıcı olduğu konusun da aynı fikir de değilim. Yorucu bulmamın sebebi ise kitapların da fazlasıyla düşündürüyor olması bana göre. Bu kitabı ise gayet akıcıydı. Bana göre tabi.

Konusuna geçmeden önde kitap kapağından bahsedersek  kitabın kapağındaki resim Dante Gabriel Rasetti'nin Regina Gordium adlı yapıtı. Aynı zaman da kitaptaki kahramlardan birisi olan Kırmızı Saçlı Kadın yani Gülcihan da kendisini bu resimdeki kadına benzetiyor. Bu resmin kitapla böyle bir alakası var işte.
 Arka kapağında ise Batı ve Doğu'nun iki temel efsanesi olan Sophokles'in Kral Oidipu'u ile Firdevsi'nin Rüstem ve Sührab'ını resmeden iki resim yer alıyor. Kitapta da bu iki efsaneyi karşılaştırdığı gibi aynı zaman da okurlarıyla uzun uzun tartışıyor yazar.

İlk aşk deneyimi bütün bir hayatı belirler mi? Yoksa kaderimizi çizen yalnızca tarihin ve efsanelerin gücü müdür?

Kitap üç bölümden oluşuyor.

Birinci bölüm liseli bir genç olan Cem'in ailesinden bahsederek başlıyor. Cem'in babası Akın Çelik bir eczacı ancak eczacılıkla uğraşırken aynı zaman da örgütsel faaliyetler dede bulunmakta 12'Eylül dönemi kitapta Cem'in babası üzerinden yazılmış denilebilir. O yıllarda bir çok kişi yurt dışına kaçmıştır. Kaçamayanlar ise yakalanmış işkenceler görmüştür. Babası bir dönem bu işkencelere maruz kalmıştır. Bir süre sonra babası kaybolur, Annesi olayları bilse de Cem'le hiç konuşmazlar bu konuyu. Eczane de kapanmıştır. Babasından da bir destek görmüyorlardır. Cem de çalışmaya karar verir ve bir kuyucu ustası olan Kuyucu Mahmut Usta'nın çıraklığını yapmaya başlar. Bu şekilde para kazanacak ve üniversiteye giriş sınavına hazırlanabilecektir. Mahmut Ustayla birlikte İstanbul'un yakınlarındaki Öngeren de bir arazi de çalışmaya başlarlar. Eğer suyu bulabilirlerse ödüllendirileceklerdir aynı zaman da. Cem de bunun hayali ile bir iki hafta dayanabileceğini düşünüyordu. Ama işler istedikleri gibi gitmedi. Kazdıkları kuyu rahat on katlı bir bina boyuna ulaşmıştı ama su yoktu ancak Mahmut Usta pes etmeden devam ediyordu.

Cem babasında hiç görmediği ilgi ve şevkati Kuyucu Mahmut Usta'da buluyordu. Hikayeler anlatıyor ve onunla zaman geçiriyordu.
O bulunamayan su, o bölgede bir çadır tiyatrosun da oyuncu olan Kırmızı Saçlı Kadınla tanışmasına neden oldu. Ve bu tanışma kaderini, hayatının geri kalanını baştan sona değiştirecekti. Gülcihan Cem'in neredeyse annesi yaşındaydı ve evliydi buna rağmen Cem ile bir gece beraber olmuşlardı. Bu Cem'in onu son görüşü olacaktı. Üstelik babası yerine koyduğu Mahmut ustayı da yaptığı hata sonunda son görüşü olacak ve bunun vicdan azabıyla bir ömür geçirecekti.

İkinci bölümde ise Cem'in Üniversite de Jeoloji Mühendisliği okumasından aynı dönem de tanıştığı Ayşe ile evliliklerinden, çocuğunun olmamasından, İşteki başarısından, kurduğu şirket olan Sührab'ın her geçen gün büyümesinden, eşi ile birlikte yaptıkları seyahatlerden ve Kırmızı Saçlı Kadından bir çocuğu olduğunun öğrendiği dönemi kapsıyor. Bu dönemde babalar ve oğullar arasındaki ilişkileri sürekli araştırıyor ve onda bir takıntıya dönüşüyor.

Üçüncü bölümde Kırmızı Saçlı Kadının azından aktarılıyor hikaye . Bu kısımda ağır bir dil kullanılıyor. Yazar okuyucunun kafasın da hiç bir soru işareti kalmasını istememiş olmalı.

Birinci bölüm kısa bir zaman diliminde geçerken, ikinci bölümde neredeyse bir ömür, hızlı bir şekilde anlatılmış. Üçüncü bölüm ise tamamen Kırmızı Saçlı Kadın'ın bakış açısıyla anlatılıyor.
1980'lerden günümüze kadar İstanbul çevresindeki araziler, dikilen gökdelenler,  her geçen gün büyüyen İstanbul ustalıkla anlatılıyor.

Eski hikayeleri, unutulmuş meslekleri konu alarak romanlar yazmayı sevdiğini biliyoruz artık Orhan Pamuk'un. Bir kuyu ustasının çırağı ile kazdığı kuyudan böylesine bir hikayenin çıkmasını Orhan Pamuk gibi bir yazar yazabilirdi ancak.

Daha önce blogum da Kafamda Bir Tuhaflık adlı kitabına da yer vermiştim. Buradan ulaşabilirsiniz.

Kahraman Tazeoğu'nun altı çizilesi sözlerini bir araya getirdiği Söz adlı kitabı. Çıkardığı bir çok kitabından ve daha önce hiç yayınlanmayan sözlerini de bir araya getirmiş. Onun kitaplarını altını çize çize yada her sayfaya postit yapıştırarak okuruz ancak bu kitabında o sözlerin hepsini ve daha fazlasını bulabiliyorsunuz. Sayfalar dolusu kitaplara gerek duymadan okuma fırsatı sunulmuş.

Kitap kapak tasarımını da ben beğendim. Aslında almamda baya etkili olduğunu da söyleyebilirim.

Benim kısa sürede baş ucu kitabım oldu. Bir iki sayfa okuyup öyle yatıyorum. Okumak aslında en fazla bir saatimi alır ancak bunca özlü sözü bir seferde okumak sıkıcı olur diye düşünüyorum.

Kitap Destek Yayınları tarafından 160 sayfa olarak 2012 yılında çıkartılmış. Eğer sizde Kahraman Tazeoğlu'nın tarzını ve kitaplarını seviyorsanız, sözlerini beğeniyorsanız bir bakın derim. Ancak onun hiç bir kitabını okumadıysanız beğeneceğinizden pek emin değilim.

Blogumdaki diğer kitap yorumlarıma buradan da ulaşabilirsiniz. 

Ne zamandır aklımdaydı bu kitap. Mert'in blogunu her gördüğümde utanıyordum aslında. Kitabı ilk çıktığın da okuyacağım demiştim ama hala okuyamamıştım. Sebebi de elimde çok fazla kitap olması bu sebeple de internetten kitap alışverişi yapmak istemememdi. Biliyorsunuz internetten yapılan alışverişler genelde tek kitapla kalmıyor. Kargo muhabbeti..
Ama geçen hafta Mert'in tekrar bloguma yorum yaptığını görünce daha fazla içime sinmedi ve kitabı aldım. Tabi yanın da 10 kitap daha aldım.
Üstelik inanılmaz da merak ediyordum. Konusunu az çok biliyordum tabi. Diğer blog arkadaşlarımın bu kitap hakkındaki yorumlarını bir çok kez okumuştum. Herkes çok güzel şeyler yazmıştı hakkın da her okuduğum da merakım bir kat daha arttı. Bende kitabı hayal kırıklığına uğramayacağımı bilerek, büyük beklentilerle okumaya başladım. Tabi yanılmadım da, özellikle kitabın yarısından sonra nasıl bittiğini anlamadım bile. Beklediğimden çok daha iyiydi.

Kitap tasarımından başlamak gerekirse kitap kapağını ilk gördüğüm de kitap içeriği ile nasıl bir bağlantısı var diye düşünmüştüm. Bir bağlantısı olduğuna emindim çünkü bu günlerde çıkan kitaplara baktığımda genelde güzel bir kız veya yakışıklı bir erkek resmi koyup satışları yarı yarıya yükselttiklerini düşünüyorlar yayın evleri belki de öyle oluyor bilmiyorum. Ters Düz de ise böyle bir kapak tasarımı olduğuna göre bir anlamı olmalıydı ve tahmin ettiğim gibi oldu.
Zaten kitapta yayınevleri'nin edebiyattan uzak, sadece ticari amaçlarla hareket ettiklerini ve edebiyat dünyasının gün geçtikçe nasıl bir duruma geldiğine de göndermeler yapılmış. Tabi baş karakter bir yazar olunca bu daha da kolay olmuş olmalı.

Kitap 30 bölümden oluşuyor. Ben bölümler arası geçişleri çok sevdim her bölümde merakım katlanarak arttı. Karakterlerin inandırıcılığı da çok yüksekti bana göre. Bu kadarı abartı dediğim yerler çok olmadı yani. Sadece bir bölümde böyle düşündüm sanırım.

Trabzon'un gerçekte olmayan Bozbalık Köyü ise tam bir cennet neleri kaçırdığımızı gözler önüne seriyor. Kitabın yarısına geldiğim de bir saat orada olabilmek için neler vermezdim diye düşünmedim değil. Özellikle büyük şehirlerin ne kadar bunaltıcı olduğunu değinip sonra Bozbalık köyünü anlatmaya başlayınca yazar orada olmayı gerçekten çok istedim.

Yöresel sözlere, yaşam tarzlarına, kültürlerine, mutfaklarına yer vermesi de her şeyi daha inandırıcı ve gerçekçi kılmış. Kalandar etkinliği bölümleri mesela çok hoştu. Simdi düşününce bir çok yörenin veya köyün buna benzer etkinlikleri vardır ya.Genelde bölge için değerli olan bir şeyin adını verirler ya o etkinliğe onun gibi.

Ece Duman 10 yaşına kadar Bozbalık Köyünde büyümüş annesi doğumda öldükten sonra babası başka bir kadınla evlenmiş. Üvey annesinin hamile olduğunu öğrenmesiyle İstanbul'daki Teyzesinin yanına taşınmış. Orada kendine yeni bir hayat kurmuş. Zamanla geçmişini unutmuş ve başarılı bir yazar olmuş. O güne kadar babasıyla hiç iletişim kurmamış. Şimdi 28 yaşında son kitabını yazıyor ve yakın bir zamanda da çıkacak. Yıllardan beri hiç iletişim kurmadığı babasının kaybolduğunu Amcasının arayıp telefonda söylemesi ile öğreniyor. Ece yıllar sonra Bozbalık Köyüne geri dönmek zorunda kalıyor ve hayatını değiştirecek kararları bu köyde alıyor. Bakalım babasını bulabilecek mi. Devamı sizde.

Son olarak kitap bittiğin de Kerem mi yoksa Burak mı diye sordum kendi kendime. Bu kitabı okuyan bir çok kişinin böyle düşünmediğini bilsem de ben Keremi daha çok sevdim. Ayakları yere daha sağlam basan, daha gerçekçi ve daha güçlü bir karakterdi bana göre. Bir hata yapmış olsa da Ece çoktan kararını vermişti zaten.

Kitapta Macera, Aşk, Gizem, Aile Dramı ve tabi yalın ve akıcı bir anlatım, kurguda iyi olunca devam kitaplarını da beklemeye başladım bile. Yakında ikinci kitabının çıkacağını da düşünürsek. Geç okumam iyi olmuş galiba çok beklemek zorun da kalmayacağım.

Bir önceki yayınım olan Kadınsız Erkekler Haruki Murakami kitap yorumuma buradan ulaşabilirsiniz.

Bu gün çıktığı günden bu yana okumayı çok istediğim ve sonunda bir günde okuyup bitirdiğim bir kitap olan Kadınsız Erkekler adlı kitaba blogum da yer vereceğim.
Japon yazar Haruki Murakami 'nın 7 öyküden oluşan kitabı 217 sayfa olarak Doğan Kitaplar tarafından Ocak ayınca çıkmıştı. Kitap Ali Volkan Erdemir tarafından İngilizceden önce Türkçeye çevrildi. Yani Japonca aslından çeviri yapılmış.

Sevdikleri, değer verdikleri kadınları kaybeden erkeklerin öyküleri bunlar. Aldatılan, terk edilen, özlem çeken, aşkları uğruna kendilerinden dahi vazgeçen erkeklerin duyguları sade ve akıcı bir dille yazılmış.
Ben yazarın tarzını sevdim kısa cümlelerden oluşan ama bir o kadar da anlamlı anlatımıyla beni etkiledi. Benim yazarın okuduğum ilk kitabı o yüzden romanların da veya diğer kitaplarında da böylemi bilmiyorum ama yazdığı hikayelerinin bir an önce sonunu öğrenmek isterken öykünün sonuna geldiğiniz de sizi en heyecanlandıran yerde bitiyor gibi. Yani yarım kalmış ve başka bir yerde kaldığı yerden devam edecekmiş hissi veriyor. Bu beni rahatsız etti mi çok emin değilim açıkçası.

Kitabın kapak tasarımı ise ilk ilgimi çeken şeylerden birisiydi, bayıldığımı söylemeliyim. Kitabın konusuyla da uyum için de değil mi. Kitabın arka tasarımını da çok beğendim zaten arka kapaktaki yazıyı okuyup da bu kitabı almamak mümkün mü.

Bir kadını yitirmek, tüm kadınları yitirmek demek...
Bir gün sen de kadınsız erkeklerden olacaksın. O gün en ufak bir uyarı Küçücük bir ipucu vermeden; önsezi olarak hissettirmeden ya da içine doğmadan; kapını çalmadan, hiç beklemediğin bir anda seni bulacak. Bir köşeyi döndüğünde, aslında çoktan oraya varmış olduğunu anlayacaksın. Geriye dönmek mümkün olmayacak. O köşeyi bir kez dönünce, orası artık senin için mümkün olan tek dünya olacak. O dünyada sen kadınsız erkeklerden biri olarak anılacaksın. Hep bu soğuk çoğul eki ile...

Biraz da en sevdiğim bir iki öyküsünden bahsetmek istiyorum.

Drive My Car, Kafuku adındaki bir adamın hikayesi, bir süre önce karısını kaybetmiş. Bir oyuncu ve kısa süre süre önce ehliyetine el konulmuş bunun üzerine bir şoför tutmaya karar veriyor ve İyi bir şoför olan Misaki adındaki bir kızı işe alıyor. Olaylarda bu kızla birlikte yaptığı yolculuklarda anlattığı anılarla yönleniyor.
Bu hikayede geçen bir cümle var Misaki sigara izmaritini camdan dışarı atıyor bunun üzerine Kafuku ''Bu Nakotonbetsu'da herkesin yaptığı bir şey heralde'' diyor. İlk olarak bir dergide yayınlanıyor bu hikaye ve bu yerde yaşayan insanlar tarafından yazar tepki görüyor. Bunun üzerine yazar özür dilemekle kalmıyor kasabanın ismini de değiştiriyor kitabında. Bu konu yazara biraz sıkıntı yaratmış olsa da özür dileyerek çok da güzel çözmüş sorunu.

Diğer bir hikaye ise üçüncü hikaye olan Bağımsız Organ,  Plastik Cerrahı olan Doktor Togay'ın hikayesi evlenmeyi hiç bir zaman düşünmemiş ve evli bayanlarla ilişki yaşamayı alışkanlık haline getirmiş olan togay. Bir gün bu kadınlardan birisine aşık oluyor ve bu aşkın onu nasıl ölüme götürdüğü anlatılıyor.

Kitaba ismini de veren son öykü ise Kadınsız Erkekler, bir gece yarısı telefon çalmaya başlıyor ve karşısındaki adam yani eski sevgilisinin kocası, karısının öldüğünü söylüyor ve telefonu kapatıyor bunun üzerine intihar eden sevgilisi ile ilgili anılarını okuyoruz. En kısa şekilde anlatmaya çalıştım fazlada ipucu vermemeye çalışarak.
Diğer hikayeleri ise sırasıyla söyle Yesterday, Şehrazad, Kino, Aşık Samsa.
Benim bir türlü içine giremediğim öyküsü Aşık Samsa idi. Bir türlü sevemedim. Gregor Samsa'nın hikayesi bana fazla yapmacık geldi sanırım ve okurken fazlasıyla sıkıldım. Diğer 6 öyküsünü ise severek okudum. Umarım sizlerde beğenirsiniz ve keyifle okursunuz.
Bir önceki yayınım olan Karısını Şapka Sanan Adam adlı kitap yorumuma ise buradan ulaşabilirsiniz.

Kitapların da genellikle hastalarının yaşadığı deneyimlerden yani gerçekte tıbbı vakalara dayanarak olayları Edebiyata dayalı olarak yorumlayan İngiliz nörolog ve yazar Dr. Oliver Sacks'a ait olan bir kitap  Karısını Şapka Sanan Adam'dan bahsedicim.
Bilindiği gibi yazar 82 yaşında Ağustos 2015 yılın da kanserden ölmüştü. Geriye ise basılmış 13 kitap bıraktı.
Kitabın için de 24 hastanın yaşadıkları, testlere verdikleri cevaplar anlatılmakta ve çok ilginç vakalardan oluşmakta. Kitap Kayıplar, Aşırılıklar, Seyahatler ve Basitin Dünyası olarak 4 bölüme ayrılmış.

Kitaba ismini de veren ilk hasta ise bir müzik profesörü olan Dr. P. Üniversite de ders veren yetenekli biri. Ancak zaman la bir şeylerin ters gittiğini fark ediyor. Belirgin özellikleri olmayan öğrencilerini tanıyamıyor. Yüzler farklılaşıyor. İnsanları bazen yürüyüşüne göre bazen de ses tonlarıyla ayırt edebiliyor. Esprili ve konuşkan olması kaldığı zor durumlardan kurtarıyor onu. Etrafındaki insanlar onun şaka yaptığını düşünüyor. Bir şeylerin ters gittiğini anlayan Dr. P bir nörolog'la tanışıyor. Nörolog ilk başta bir sorun olmadığını düşünüyor ancak sonra bazı testlerden geçirmesi gerektiğini anlıyor. Eline bir gül veriyor ve onu tanımlamasını söylüyor. Sonra bir eldiven veriyor. Duyduğu cevaplar ise duyması gereken cevaplar olmuyor. Sonra karısını yanında getirdiği şapka sanıyor ve karışını kafasından tutup giymeye şapka gibi giymeye çalışıyor. Sonra evine gidiyor ve evinde de bazı testler uyguluyor. Evindeki duvarlarda asılı yakınlarıyla çekilen fotoğraflar da bir çok kişiyi ayırt edemiyor mesela. Sonra aynı zaman da iyi ressam olan Dr. P kendi yaptığı resimlerde hastalık ilerledikçe farklılık gösteriyor. Hastalık ilerlemeden önce somut iken, hastalık ilerlemeye başladığın da soyutlaşıyor.
Görsel bütünlük olmadığı taktirde ne durum da oluyor insan. Dr.P ise bu durumu müzikle birlikte yenmeye çalışıyor.  Hayatını aynı şekilde yaşamaya devam ediyor.
Kitabın için de bunun gibi bir çok ilginç hasta var. Bu konulara biraz ilginiz var okumalısınız. Ayrıca yabancı bir çok kelime olsa da bunlar herkesin anlayabileceği bir şekil de anlatılmış. Aynı zaman da akıcı bir şekilde hikayeleştirilmiş. Umarım sizde beğenirsiniz.

Bir önceki yazım olan Babamı Beklerken kitap yorumuma buradan ulaşabilirsiniz.

ABD'li yazar Clare Vanderpool 'un ilk romanı olan Babamı Beklerken 2010 yılında yayınlanmış ve bir çok Edebiyat ödülüne de layık görülmüş bir roman. Parodi yayınları aracılığıyla da 406 sayfa olarak 2014 yılında da bizim ülkemizde yayınlandı.

Hikaye 1936 yılın da geçiyor. Ana karakter Abilene 12 yaşında ve  babasından başka kimsesi olmayan birisidir. Babası Gideon ve Abilene hayatlarını oradan oraya tren yolculuklarında geçirmektedirler. Abilene geçirdiği bir kaza üzerine babası artık normal bir hayat sürmesini istemekte ve bir zamanlar kendisinin de yaşadığı göçmenlerden oluşan, geçmişi olan kasaba olarak da adlandırılan Manifest'e daha iyi bir hayat sürmesi için göndermektedir.

Babası Gideon kızını eskiden tanıdığı biri olan Shady emanet etmekte ve Abilene onun yanında yaşamaya başlamaktadır. Yaşamaya başladığı yerde ilk gün bir kutu bulur ve bu kutunun içindekiler Manifet'in 1917 sine götürecektir. Kutunun için de mektuplar ve bazı nesneler vardır.

 Abilene bu kasabadaki tuhaflıkları Lettıe ve Ruthanne ile birlikte çözmeye başlar. Aynı zaman da birbirlerinden tuhaf bu hikayelerin için de babasını aramaktadır.

Bulduğu kutudan yola çıkarak, hikayelerin arasın da yolculuk yapmasını sağlayan kişi ise Bayan Saddıe'dır. Bir kahindir ve kasabadaki bir çok kişi ondan uzak durmayı seçmiştir. Abilene ise bir yandan yanın da çalışmaktadır bir yandan ise Manifet'in 1917 sine ait hikayeleri tüm gerçekleri ile ondan öğrenmektedir. Manifet'in 1917 sinde ise hikaye bir dolandırıcı olan Jınx ve bir koşucu olan Ned etrafında kurgulanmıştır.

Roman da inanılmak bir kadro var 1936 yılına ve 1917 yılına ait bu isimler kitabın başındaki Karakterler haritası olmasa baya sıkıntı olabilirdi. Kurgu ise çok başarılıydı. Roman da her ayrıntı düşünülmüştü bana göre.
 Abilene bulduğu kutunun içinden çıkan mektupların her birine kitapta yer verilmişti ve el yazısıyla yazılmıştı bu bölümler. Kasabadaki gazetede haftanın olaylarının yazıldığı bir bölüm olan Hattie Mae'nin Haberciniz Bülteni Yazıyor bülteni de benim romandaki en sevdiğim bölümlerdi. Ayrıca kapak tasarımı ve basım çok kaliteliydi bana göre. Ben bir basım hatası dahi göremedim. Üzerinde büyük bir emek olduğu çok belliydi. Aldığı ödüllere de bakılınca sonuna kadar hakkettiği düşünüyorum.

Romanın son sayfaların da ise Yazarın Notu başlığı altında hikayede neyin gerçek, neyin kurgu olduğunu anlatan bir iki sayfalık bir bölüm vardı ve bu bölüm de baya dikkat çekici idi.

Roman hakkın da çok sıkıcıydı gibi yorumlar okudum ancak ben nasıl bittiğini dahi hatırlamıyorum. Bence mükemmel bir kurguyla yazılmış kusursuz bir roman. Umarım sizde beğenirsiniz.

Bir önceki yazıda  blogumda yer verdiğim  Bize Göre Ahmet Haşim kitap yorumuma buradan ulaşabilirsiniz.

Bu gün size Ahmet Haşim'in denemelerinden oluşan 1928 yılında Bize Göre adlı kitabında bir araya getirdiği kitabından bahsedeceğim. İkdam Gazetesinde yayınlanan denemelerini bu kitapta toplayan Ahmet Haşim günlük hayatıyla ilgili bir çok konuda yazdığı denemeleri yer alıyor. Gözlemlerini, fikirlerini, deneyimlerini paylaşıyor. Aynı zaman da yurt dışı seyahatlerine de yer veriyor.

Kendi günlük hayatından bahsettiği gibi aynı zaman da toplum hayatına bu konudaki görüşlerine ve o dönemin gündemdeki olaylarına dair yaptığı yorumlara da yer veriyor.

Kitabın ilk sayfalarında Ahmet Haşim'in hayat hikayesini okuyorsunuz. Sonra ise sizi başlangıç bölümü karşılıyor ve burada da denemelerini ilk başta gönülsüz olarak gazetede yayımladığından bahsediyor. Gerekçe olarak da gazetelerin ticari kaygılarla hareket ettiğini savunuyor.

Sade Türkçesiyle okunması çok keyifli bu yazılar da aynı zaman da zamanla değişen algıları da çok net gözlemleme imkanı bulabiliyoruz.
Bir iki örnek vermek gerekirse Bir Teşhis isimli denemesin de yeni hiç bir eserin on, on beş senedir ortaya çıkmadığından okuma yazmanın halk arasında yaygınlaşmaya başlamasıyla edebiyatın felce uğradığından bahsediyor.

Kürk adlı denemesinde kürk modasının bütün İstanbul kadınlarının arasında yayıldığından kadınların insandan başka bir hayvana benzemeye çalıştığından bahsediyor.

Yurt dışı seyahatlerini anlattığı Gelecekteki Mimari adlı yazısında Paris trafiğinden şikayet ediyor. Fiyatların günden güne ucuzladığından ve ödeme kolaylıkları sağladıklarından. Sürat aleti olan otomobilin Paris trafiğinde at arabalarından daha da yavaş gittiğinden bahsediyor. Bu dönemde şehir trafiğini görseydi acaba neler söylerdi Ahmet Haşim kim bilir.

Yine bir başka denemesinde aşk, evlilik, sevgili, eş gibi kavramlara yer veriyor ve bunun gibi daha bir çok konu, olay ve kişilerden bahsediyor.

Ben bu denemeleri çok keyif alarak okudum. Ben de çok hoş bir etki bıraktığını söylemeliyim. Hiç sıkılmadan okudum zaten denemelerinin neredeyse hepsi bir veya iki sayfa ve çok fazla konu yer aldığı için bu kitabı daha da eğlenceli yapıyor. Umarım sizde benim gibi çok beğenerek okursunuz.

Bir önceki kitap yorumum olan Şah&Sultan İskender Pala yayınıma buradan ulaşabilirsiniz.

Kitap Osmanlı İmparatoru Yavuz Sultan Selim ve Safevi Devleti Hükümdarı Şah İsmail arasında geçenleri ele alıyor. Çaldıran Savası üzerine kurulu olan hikaye aynı zaman da iki hükümdarın birbirlerinin topraklarını ele geçirmeye çalışmalarını mükemmel bir kurguyla anlatıyor.

Roman Kamber Can adındaki küçük bir çocuk tarafından anlatılmaya başlamıştır. Kamber Can Çocukluğunu Babaydar adındaki yaşlı bir adamın yanın da geçirmiş ve kimsesi olmayan bir çocuktur. Bir gün Şah İsmail'in askerleri tarafından alınıp saraya getirilir. Kamber Can ve Babaydar arasındaki son konuşma '' Sevgiyi ara babacım.'' sözleridir. Hayatının sonuna kadar Babaydar'ın bu sözlerini düşünerek ve ne demeye çalıştığını anlamaya çalışarak geçecektir günleri. Kamber Can'ın  Sah İsmail'in hanımlarının her koşulda yanlarında olması saraydaki görevi olacaktır. 

Şah İsmail bu dönem de Sunni olan Müslümanları mezheplerini değiştirmedikleri için evlerinden sürgün etmekte, kaynar yağ kazanlarında yakmakta, devletinin sınırları için de yasayan herkesin Kızılbaş olması için elinden gelen her şeyi yapmaktadır. Şah İsmail bununla da yetinmemiş ona yanlış yaptığını söyleyen annesini dahi öldürtmüştür. 
Şah İsmail her geçen gün güçlenmiş, hiç bir savaşta yenilmemiş, etrafındaki her keze korku salmış, halk her an korkuyla yaşamaya başlamıştır.

Şah İsmail'in eşi Gülizar Begüm ise şahı çok sevip ona çok saygı duymakta ve ona Tahmas adında bir erkek çocuk vererek görevini tamamlamıştır ancak Şah İsmail katliamlarına devam ederken saraya getirilen Taçlı Hatun'un kusursuz güzelliğine aşık olmuş ve onun la hemen evlenmiştir. Ancak Taçlı Ömer isminde birine aşıktır ve bu aşk Şah İsmail arasın da kalkmasını beklediği bir kılıç olarak kalacaktır.
Kamber Can ise Taçlı Hatun'un en yakın dostu, hizmetkarı, hiç yanın dan ayırmadığı sırdaşı olmuştur.

O dönemde Şehzade olan Selim de babasının yönetimini beğenmemekte, Şah İsmail'in yönetimine ses çıkartmamasını kabullenememektedir.Her geçen gün artan öfkesine yenik düşmüş ve babasının tahtını elinden almış kardeşlerini ve babası Beyazıt'ı öldürttüğü düşünülmektir. Ancak babasının bedduasının bir gün gerçek olacağını hiç düşünmemiştir.

Sultan Selim'in Şah İsmail'in sarayına kadar gidip kendisini derviş olarak tanıtıp kendisiyle satranç oynadığı aynı zaman da saray ve Şah İsmail hakkında bilgi topladığı bölüm beni en etkileyen bölümlerden birisiydi.
Hikayedeki diğer iki karakter de ikiz olan Hasan ve Hüseyin romandaki en etkileyici hikayelerden onların hikayesi bana göre Hüseyin, Sultan Selim'in yanın da yer alırken Hasan,Şah İsmail'in yanındaydı. Yıllar önce bu seçimi yapan iki kardeş Çıldıran Savaşı'nda karşılaştılar ve Hüseyin kardeşi Hasan'ı savaşta o olduğunu bilmeden öldürdü. Ona olan sevgisinden kardeşinin yerini alarak Şah İsmail'in yanında hiç kimsenin haberi olmadan yaşamaya başladı. Aynı zaman da roman anlatıcılarından birisi olan Hüseyin, Şah İsmail'in yanına geçmesiyle olayları Şah İsmail açısından anlatmaya başlıyor. Aynı şekilde roman anlatıcılarından olan Kamber Can 'da savaş sırasında Selim'in yanına geçmesi olayları onun açısından anlatmaya başlamasıyla. Aynı kişiler Şah ve Sultan'ı eşit şekilde yorumluyorlar.

Kapıya dayanan savaşta Şah İsmail ile Sultan Selim arasında olan sadece meydan savaşı değil her konuda açılan bir savaştı. Birbirlerine gönderdikleri edebi açıdan yüksek mektuplar ve şiirlere de kitapta yer verilmişti ancak bu mektuplaşmalar öfke ve kin doluydu ayrıca birbirlerini aşağılayıcı hediyelerle gidiyordu bu mektuplar ve şiirler. Aynı zaman da roman da bir inci küpe hikayesi var ki ancak bu kadar iyi kurgulanabilirdi.

Sultan Selim'in çok güçlü top ve tüfeklerle saldırdığı savaşta savaşı kazanan Sultan Selim olacaktı. Ona kalan ganimetler arasında kuşkusuz en önemlisi ise Taçlı Hatun olacak, ancak gururuna yenik düşüp asla sevgisini gösteremediği Taçlı Hatun sonuç olarak ne Şahın ne de Sultanın olamadan ölecektir. Üstelik yıllardır aradığı Ömer'ide bulamayacaktır. Şah Taçlının aşkından, Sultan ise babasının bedduasından ölüp gitmiştir.

Son olarak roman hakkında bir çok olumsuz yorum da yapılmıştı zamanında. Romanın tarih açısından yanlış bilgiler verdiği söyleniyor. Bu eleştirilerin de bir çoğunu okudum ancak ben yine de İskender Pala'nın bu romanını çok beğenerek okudum.Kapı yayınları tarafından 390 sayfa olarak çıkartılan bu romanı umarım sizde beğenirsiniz.

İskender Pala'nın Efsane adlı romanına daha önce blogumda yer vermiştim. Buradan ulaşabilirsiniz.
Bir önceki kitap tanıtımım Tanrının Unutulan Çocukları kitap yorumuma da buradan ulaşabilirsiniz.

Yazar: Craig Silvey

Çevirmen: Selim Yeniçeri

Yayın Evi: Martı Yayınları

Sayfa Sayısı: 448

Tanrı'nın Unutulan Çocukları, iki çocuğun bir sırla başlayan dostluklarını konu alan etkileyici bir eser. Craig Silvey'in romanı olan kitap bir çok ödüle layık görüldüğü gibi yılın kitabı da seçilmişti o dönemde. Yazar ise yılın en başarılı genç yazarı seçilmişti. Avustralya'dan çıkan roman 2013 yılında Türkçe'ye çevrildi ve Martı yayınları tarafından basıldı.

Kitapta olaylar 1960' ta Corrigan'da geçiyor. Charlie Bucktin dersleri konusunda başarılı, kitap okumayı çok seven 13 yaşında bir çocuktur. Sosyal hayatın da ise çok fazla başarılı olduğu söylenemez.
Bir gece kitap okurken beklenmeyen misafirinin camının önüne gelmesiyle Charlie'nin hayatı tamamen değişecektir. Gelen Jasper Jones'tir. Jasper annesini trafik kazasında kaybetmiş ve alkolik babasıyla yaşayan, kasabalılar tarafından dışlanan, hiç bir ailenin çocuğu ile arkadaşlık etmesine izin vermeyeceği bir çocuktur. Ancak toplum tarafından dışlanan bu çocuğun kimseye söyleyemediği bir sırrı vardır.

Charlie, Jaspir ile gizli yerine gitmeye ikna olur ve pencereden ailesine fark ettirmeden çıkmayı başarır. Gizli yerine vardığında ise hiç beklemediği bir görüntüyle karşılaşır. Valinin kızı Laura ağaçta sallanmaktadır. Jasper ise Laura'yı kendisinin öldürmediğini, eğer polise giderse kimsenin ona inanmayacağını söylemektedir. Gerçek katili buluncaya kadar cesedi göle atmaları gerekmektedir. Kızı göle atarlar. Şüphelendikleri tek kişi ise kasabanın delisi Jack Lionel dir. Bu sır gerçek ortaya çıkıncaya kadar ikisi arasın da kalacaktır.
O andan itibaren çocukluklarını bir yana bırakan bu iki arkadaş katilin peşine düşeceklerdir.

Roman da bir çok duygu bir arada. Jasper toplum tarafından kabul görmeyen bir çocuk, ve biz bu duruma bir çocuğun gözünden bakma imkanını buluyoruz. Kitaptaki konuşmalar nasıl bir olayın için de olurlarsa olsunlar çocukların masumluğunu gösteriyor.
Kitaba ilk başladığım da sıkıldığımı söylemeliyim ancak kitap asla boş bir kitap değil. Herkesin kendinden bir parça bulabileceği bir kitap. Kasabanın insanların üzerindeki etkisini, insanların kimsenin öğrenmemesi için sakladığı sırlarını, birbirlerinden farklı hayatların hikayelerini de öğreniyoruz roman da. Beni en etkileyen kısımlardan birisi ise bu çocukların Tanrı hakkındaki düşünceleri idi.

Kitaptaki olaylar gizem dolu olsa bile bu roman bir polisiye romanı veya gerilim romanı değildi bana göre. Duygular dokunaklı bir dille daha fazla ön plana çıkmış gibiydi. Roman size kendi değerlerinizi sorgulatmayı başarıyor bence. Kitap tahmin edemediğim bir sonla bitti. Ayrıca bir de kitabın ismi orijinalin de Jasper Jones keşke öyle kalsaydı. Kapağını, ismini beğenmediğimi söylemeliyim. 
Umarım sizde bu romanı beğenirsiniz.

Bir önceki kitap yorumum olan Aşk Köpekliktir Ahmet Ümit kitap yorumuma buradan ulaşabilirsiniz.

Tekrar bir Ahmet Ümit kitabıyla karşınızdayım. Bu defa öykü kitabıyla. Ahmet Ümit'in  2004 yılında 190 sayfa olarak çıkarttığı, aşkın bir çok halini anlattığı 10 öyküden oluşan kitabı. Bu 10 öykünün 9'u kısa öykülerden oluşuyor.
Ancak kitaba ismini de veren 10'uncu öykü kuşkusuz ki en etkileyici olanı. Ahmet Ümit Aşk Köpekliktir adlı öyküsüne 9 öyküye ayırdığı kadar yer ayırmış.
Öyküler mutlu aşk hikayeleri ile biten sonlara sahip değil malesef. Sonları genellikle içinizi acıtacak cinsten.

Ayrıca kitapta Önsöz Yerine Ya Da Aşk Rüzgarın Söylediği Bir Şarkıdır karşılıyor sizi. Bu kısım da insanlar olmadığı için duygular çok yoğundu ve öyküler kadar ilgi çekici idi.

Kitaptaki ilk öykü olan Aşk Bir Mucizedir hiç beklenmedik bir sonla bitiyor. Bir o kadar da komik. İlk öykünün beklediğiniz veya tahmin edebileceğiniz sonla bitmemesi biraz sarsıcı olmuyor değil.
İkinci öykü ise Kafi Delildir Aşk Antep'te geçiyor. Vakkas Dede'nin hikayesini dinliyoruz. Aşkını, imkansızlıklarını, hikayesinin olmasını istediği sonunu.
Devamında ise sizi sırasıyla Aşk Çözümsüz Bir Problemdir, Aşk Bir Cinayettir, Aşk Bir Düellodur, Aşk Bir Yanılsamadır, Aşk bir Özentidir, Aşk Bir Ütopyadır adlı öyküler karşılıyor. Yani aşkın farklı hallerini tek tek ele almış yazar.

Aşk Köpeklik ise sanki ayrı ayrı ele aldığı aşkın farklı hallerini toplamış ve bu öyküyü ortaya çıkarmış gibi. Bütün duygular Aşk Köpekliktir adlı öyküsünde bir araya gelmiş. Polisiye kitaplarıyla tanınan yazar bu öyküsüne de bu konuda küçük ayrıntılar katmış.Ayrıca diğer öykülerden farklı olarak öykünün anlatıcısı bir kadın. Diğer öykülerin anlatıcısı erkekti.
Umarım sizde bu öyküleri seversiniz. Simdiden iyi okumalar.

Ahmet Ümit' e ait İstanbul Hatırası, Kar Kokusu ve Beyoğlunun En Güzel Abisi adlı romanlarına da blogum da yer vermiştim buradan ulaşabilirsiniz.